Spring Break Trip

Na bijna 2 maanden vind ik dan toch eindelijk de tijd en de mogelijkheid om een nieuw verslag online te zetten. De afgelopen twee maanden ben ik slechts 3 weken in Port Elizabeth geweest. Dat komt met name ook door het grote aantal vakanties dat wij hier in Zuid Afrika hebben. Dat is dus ook een leuk feitje: Zuid Afrika is het land met de meeste 'public holidays' in de wereld. Dat wil zeggen dat iedereen met een reguliere baan vrij is van werk. Ze verzinnen hier voor alles wel een dacht. Een mooi voorbeeld is dat ze hier een nationale 'braaidag' hebben, dus een dag waarop iedereen vrij krijgt om de hele dag te barbecueën (braaien is Afrikaans voor barbecueën). Slaat natuurlijk helemaal nergens op. Of 7 mei, de dag van de verkiezingen hier in Zuid Afrika, wat ook bestempeld werd als public holiday. Door al deze vakantiedagen die ingepland worden is er natuurlijk erg veel tijd om te reizen. Daar heb ik dan ook volop gebruik van gemaakt. Ik zal in dit verslag mijn de eerste 3 weken van de afgelopen periode proberen te vertellen inclusief een bezoek aan Johannesburg, Pretoria, Kruger Park, Drakensbergen en nog veel meer.

Op vrijdag 28 maart had ik mijn laatste tentamen en ben ik dezelfde middag nog op het vliegtuig gestapt naar Johannesburg. Jelle zou mij vanuit Nederland komen bezoeken in Zuid Afrika en vanuit Amsterdam naar Johannesburg vliegen. Door vertraging kwam ik later aan in Johannesburg en na hem te hebben opgezocht zijn we naar het hostel van de eerste avond gegaan. Het bleek niet echt een hostel te zijn. Het had meer weg van een 5 sterren hotel dan een hostel. Dezelfde avond hebben we nog wat gedronken met de eigenaren van het hostel, gepraat over Zuid Afrika en met name de cultuur hier en zijn we vroeg gaan slapen. Volgende dag stond Pilanesberg National Park op het programma.
Daar zijn we met de auto dan ook vroeg heen gereden. Op de weg daar naar toe, hebben we samen het echte Afrika ook beter leren kennen. Het zuiden, en dan met name het gebied rondom de Garden Route, is aardig ontwikkelt. Als je naar het noorden afreist zie je hele andere dingen. Pilanesberg was ongeveer 3 uur rijden vanuit Johannesburg naar het noorden toe. Het ligt niet ver van de grens van Zimbabwe af. Op de weg er naar toe zie je echte Afrikaanse dorpjes, slechte wegen, groepen mensen die over de snelweg lopen, wild dat over de wegen loopt en duidelijk is ook dat de mensen in het noorden over het algemeen veel armer zijn. Na een dag in Pilanesberg te hebben gereden, een enorm mooi national park, zijn we aan het einde van de dag naar ons hostel gereden. We hadden nog wel even een dubbele check van de auto gedaan, aangezien we met de auto niet helemaal ongeschonden door het park waren gekomen door de slechte wegen en scherpe naalden aan bosjes langs de wegen. Ons hostel bevond zich ook echt in een Afrikaans dorpje, naast een township. Of eigenlijk, ja, het hele dorpje bestond uit een township. Vervallen huizen, hutjes van hout, geen straatverlichting en wegen met enorme gaten erin. We besloten voor de avond met de auto naar Sun City af te reizen, ook wel het Las Vegas van Afrika genoemd en gelegen naar Pilanesberg National Park. De wegen tussen ons dorp, Boshoek en Pilanesberg, waren haast onbegaanbaar ondanks het feit dat er een maximumsnelheid gold van 100 km/h. We reden dan ook ongeveer 60 km/h op deze weg met enorme gaten en plotseling kwam er met enorme snelheid een auto aanrijden achter ons. Op een gegeven moment waren z'n lichten niet meer zichtbaar. Dat was nogal raar, en wij dachten dan ook dat hij z'n lichten uit had gedaan. Dat bleek niet het geval. De bestuurder van de auto zat zo dicht achter ons dat er helemaal geen licht meer zichtbaar was. Na enkele seconden haalde hij ons in en ramde ons met de linkerkant van zijn auto vol de berm in. Tegensturen was de enige optie, dus wij beukten terug om op de weg te blijven. De schade viel uiteindelijk mee voor wat er werkelijk gebeurd was. De rechter voorkant van onze auto zat dan wel vol schrammen en alle lak was verdwenen, maar we hebben toch maar geluk gehad dat de auto niet over de kop sloeg. Na het incident hebben we elkaar ook vol ongeloof aangekeken en wisten we niet wat we moesten zeggen. Wie doet nou zoiets? Want ook de auto van de andere bestuurder was natuurlijk helemaal beschadigd. Het bedierf een beetje de echte pret voor de rest van de avond, al viel Sun City ook wel een beetje tegen. De verhalen over Sun City waren beter dan de werkelijkheid. We hebben een bezoek gebracht aan het luxe casino in Sun City, zijn naar een bar geweest en hebben even rondgekeken. Maar dat was het ook wel. Tijdens de reis terug naar het hostel dachten we aan het rapporteren van het incident aan de politie, maar we vonden het wat te veel om dit om 12 uur 's nachts te doen en weer een avontuur aan te moeten gaan zonder internet, straatlichten, kaarten of wat dan ook.

Volgende dag, onderweg naar Blyde Canyon River, hebben we besloten het autoverhuurbedrijf op te bellen om te horen wat we precies moesten doen na een ongeluk. Natuurlijk moesten we het rapporteren aan de politie, maar zonder kenteken, informatie of wat dan ook van de andere auto kom je niet ver. Toch hebben we besloten van de snelweg af te rijden en naar het dichtstbijzijnde politiebureau te rijden. Dit was een slecht idee. Enkele minuten nadat we op een kleine weg naar Pretoria zijn afgeslagen op aanwijzingen van mijn telefoon, komen we in een enorm township terecht in Pretoria. Geen weg terug. De ruimtes tussen de auto en de aanliggende hutjes zijn minimaal. Je komt eigenlijk direct terecht in het leven wat die mensen daar leiden. Het ziet er best gezellig uit op sommige plekken, met barretjes en winkeltjes, maar je weet echt niet wat je ziet. Foto's hebben we niet omdat het niet echt een goed idee is om hiervan foto's te maken, maar de hierboven genoemde barretjes en winkeltjes waren gefabriceerd van op elkaar getimmerde planken en een paar platen op het dak om de regen tegen te houden. Iedereen loopt over straat en speelt voetbal of doet iets anders om zich te vermaken. Werken lijkt even niet te bestaan als je daar bent. De meeste mensen zitten ook gewoon langs de weg op straat en praten tegen elkaar. Na 45 minuten door het township te hebben gereden kwamen we aan bij een politiebureau. Helaas lag dit politiebureau ook in het township en was het bezaaid met tientallen mensen, voor het politiebureau maar ook op het dak. Een goed besluit was het dus om door te rijden naar het centrum van Pretoria. Het duurde ongeveer een half uur voordat we in het centrum van Pretoria aankwamen en daar naar het politiebureau zijn gegaan. Zij gaven aan dat het niet mogelijk was om hier een case te maken en dat wij dat in Sun City hadden moeten doen. Na dat te horen hebben gekregen zijn we in één ruk doorgereden naar Blyde Canyon River. We zouden wel zien wat er van de auto zou worden.

De weg naar Blyde Canyon River was ook een enorm lange rit. We begonnen onze toch om 3 uur vanuit Pretoria en om 9 uur 's avonds reden we nog ergens in de bergen dichtbij het Kruger Park. Daar hebben we het meest vreemde van de hele trip gezien. Op het moment dat we met groot licht op de smalle weggetjes in de bergen reden, doemt er iets heel raars op voor de auto. Het blijkt een arm te zijn. Bloed is niet echt heel goed zichtbaar, maar is wel te zien. We kijken elkaar aan en dachten eigenlijk precies hetzelfde. Is dit echt? Na 100 m verder te hebben gereden zien we een vinger op de weg liggen. We raken er niet over uitgepraat, maar we het was in ieder geval erg vreemd. Laten we het daar maar op houden. Zonder internet en zonder kaart probeerden we de weg hierna naar onze accommodatie voor de nacht te vinden. Dat bleek nog niet zo makkelijk. Op een splitsing waarop we 50% kans hadden op het kiezen van de goede weg kozen we de verkeerde en reden we helemaal naar het zuiden van Kruger toe, terwijl we juist de andere kant op moesten. Op het moment dat we Sabie naderden en we echt niet meer wisten waar we waren om 10 uur 's avonds, zijn we de auto uitgestapt bij een Bed & Breakfast waarvan het hek gesloten was. Na enkele seconden voor het hek te hebben gestaan en niet gezien te hebben, doemen er opeens twee ogen en een stem op. De man kan onze vraag echter ook niet beantwoorden, en dus besluiten we de accommodatie te bellen. Die laat weten dat we precies de andere kant van deze lange weg moesten pakken. Om 10 uur 's avonds hebben de in het donker met onweer, bliksem en regen 150 km terug gereden over enorm slechte wegen langs het Kruger Park. Dit was wel weer even genoeg avontuur dachten we nadat we tegen 12 uur aankwamen op onze accommodatie.

Volgende dag zijn we 's morgens vroeg opgestaan en hebben we een hike gedaan in de Blyde Canyon. Rond 1 uur zijn we naar een uitzichtpunt van de Blyde River Canyon gereden. De Canyon bestaat echt een hele aparte figuren en is wel een klein beetje de vergelijken met de Grand Canyon in Amerika. Om 2 uur zijn we, op aanwijzen van de receptie van ons hotel, doorgereden naar de Phalaborwa Gate in Kruger. Dit zou volgens hem de dichtstbijzijnde gate zijn naar onze accommodatie in Kruger. Dit bleek dus totaal niet het geval de zijn. Bij aankomst bij de Phalaborwa Gate werd ons verteld dat we niet het park in konden. Dat was om half 4.. Het park zou pas om 6 uur sluiten. Maar goed, het was dus niet mogelijk om in die tijd vanuit die gate in het Kruger Park naar onze accommodatie te rijden. We moesten dus naar een andere gate, de Paul Kruger gate. Dit was de hoofdingang van het park. Hier kwamen we een kwartier te laat aan, mede door het langzame verkeer. Dit betekende een boete en escort het park in. Al met al was de planning dus niet overweldigend. Kruger zelf was de opvolgende twee dagen echt waanzinnig mooi, al hebben we geen leeuwen, neushoorns of luipaarden kunnen spotten in het park.

Na 2 volle dagen in het park te hebben gereden zijn we naar de Drakensbergen gereden. Een rit van 8 uur. Op de weg hiernaartoe hebben we ook voornamelijk in het donker gereden. In de Drakensbergen hebben we het Royal Natal National Park bezocht inclusief het Amphitheatre en ook Central Drakensbergen. Vooral het Royal Natal National Park was erg mooi om te zien. Dat komt ook omdat je in die regio enorm veel Zulu dorpjes ziet. Echt een hele aparte cultuur. Wij hebben in de twee nachten die wij in drakensbergen waren dan ook in een Zulu hut geslapen. Leuke ervaring. Na de drakensbergen te hebben bezocht zijn we via Pietermaritzburg naar Durban gereden. Daar ontmoette ik ook een aantal studenten die bij mij in het hotel wonen en daar hebben we dan ook voor een groot gedeelte mee opgetrokken. In Durban hebben we het stadion bezocht, zijn we in de Sky Car geweest bovenop het stadion om de stad te zien en zijn we ook naar de Indische specerijenmarkt geweest. Op deze specerijenmarkt verkopen ze de gekste dingen, waaronder schapenhoofden als delicatesse en vele soorten grote vissen. Daarnaast hebben we een voetbalwedstrijd van Amazulu FC bezocht in het grote WK stadion, hebben we de Golden Mile langs het strand gelopen en zijn we ook op ditzelfde strand geweest. Een leuke, karakteristieke stad met enorm veel Indische mensen. Dat is hetgeen wat mij wel het meeste zal bijblijven. In Durban is het daarnaast bijna het hele jaar warm en heerst er een echte surfcultuur.

Na het bezoek aan Durban heb ik mijn ouders die aan het reizen waren door Zuid-Afrika ontmoet op het vliegveld en zijn we met z'n vieren teruggevlogen naar Port Elizabeth. Daar hebben we dezelfde dag nog met z'n allen de stad verkennen en wat historie gezien. De tweede dag zijn we met naar Addo Elephant Park en Schotia Private Game Park gegaan, wat dicht in de buurt van Port Elizabeth ligt. Hier hebben we vrijwel alle dieren gezien die we in Kruger en Pilanesberg gemist hebben, al hadden we in Pilanesberg wel neushoorns gezien. Met name het aantal olifanten dat we gezien hebben in Addo was verbazingwekkend. Daarnaast hebben we in Schotia dan toch eindelijk leeuwen van dichtbij mogen bewonderen. De derde dag zijn we naar Sardinia Bay Beach gegaan. Een mooi strand dicht in de buurt van Port Elizabeth. Bijna niemand weet dit te vinden en dat is een van de redenen waarom het strand en de enorme duinen er zo prachtig bij liggen. Na de volgende dag afscheid te hebben genomen van mijn ouders, ben ik met Jelle afgereisd naar Plettenberg voor een Skydive!
Op 10.000 ft hoogte (ongeveer 3 km) zijn we uit een vliegtuig gesprongen met een parachute. Wat een adembenemend gevoel is dat zeg! Ik denk dat we daar nog steeds van kunnen nagenieten. Een vrije val van meer dan 30 seconden en een snelheid van rond de 200 km/h met een prachtig uitzicht over de kustlijn van Plettenberg. Na de Skydive zijn we doorgereden naar Mosselbay.

Volgende dag zijn we naar Oudtshoorn gereden om een Struisvogelboerderij te bezoeken. Na wat uitleg over de dieren kregen we de mogelijkheid om ze te voeden. Op dat moment pikken die beesten gewoon bijna je vingers eraf, ook al hebben ze geen tanden. Ze pikten in ieder geval totaal in de verkeerde richting. Even hierna kregen we de mogelijkheid om, op een kleine ring met tribune, op een struisvogel te zitten of er zelfs op te rijden. Dat liet ik me niet aan me voorbijgaan. Ik was eigenlijk de enige volwassene die op het beest wilde rijden en dat bleek achteraf niet voor niets te zijn. Nadat ik op het beest was gaan zitten begon het te sprinten en te sprinten en konden de begeleiders het beest niet meer in bedwang houden. Daar zit je dan, op een wilde struisvogel die alle kanten op rent tussen een andere groep struisvogels. Het was natuurlijk een hilarisch gezicht voor alle mensen langs de kant, want het was ook moeilijk om op het beest te blijven zitten. Uiteindelijk voelde ik ook dat het niet goed zat en ben ik er zelf maar vanaf proberen te glijden. Niet zonder risico, want als een struisvogel je trapt met zijn 7 cm lange nagel kan dat zelf dodelijk zijn. Achteraf was het natuurlijk erg grappig. Vooral Jelle kwam helemaal niet meer bij van het lachen.

Op de terugweg naar Port Elizabeth heeft Jelle in Tsitsikamma Park nog de Blaukrans Bungyjump gedaan van de hoogste brug ter wereld. Na de volgende dag nog gesurft te hebben, was het voor hem weer tijd om naar huis te gaan en voor mij ook weer tijd om een week langs bikkelhard te studeren om mijn punten binnen te halen. Het was in ieder geval een onvergetelijke trip. Zoveel dingen gezien en meegemaakt, dat valt zelfs in dit stukje moeilijk onder woorden te brengen. Er zijn namelijk nog zoveel open stukken. Het is gewoon te veel om te vertellen. Ik houd het hierbij voor nu. Het tweede deel is in aantocht. Zoek voor foto's naar Spring Break Trip op mijn Facebook Pagina!

Groetjes Stefan