Het einde nadert

De tijd vliegt, net als het de afgelopen maanden deed. Het einde komt echter steeds dichterbij. Na mijn trip door Zuid-Afrika met Jelle heb ik precies een week de tijd gehad om mijn resterende werk voor de universiteit af te ronden voordat Loes kwam en we samen de Garden Route naar Cape Town hebben gedaan. Op de Garden Route hebben we zo'n beetje alle bezienswaardigheden gezien, waaronder het zuidelijkste puntje van Afrika, de Kaap, een wijntour in Stellenbosch, Robbeneiland en nog veel meer. Kort hierna had ik mijn laatste deeltentamens, die erg belangrijk zijn mocht je je eindexamen willen maken. Ook die heb ik allemaal positief afgerond ondanks de geringe hoeveelheid tijd die ik had om mezelf voor te bereiden.

Direct na deze deeltentamens heb ik besloten dat het tijd was voor een
laatste reis door Zuid-Afrika naar de delen van het land die ik eigenlijk nog niet gezien had. Het zou een reis moeten worden langs de Wild Coast (ten oosten van Port Elizabeth) naar Durban. Vanuit Durban zouden we dan via Ponta-do-Ouro naar Maputo afreizen, de hoofdstad van Mozambique, en dan door naar Xai-Xai. In veel van deze kustplaatsen is duiken en snorkelen geweldig door de azuurblauwe zee, het koraal en de tropische vissen en haaien. Vanuit Xai-Xai zouden we dan via Swaziland en Lesotho terugkeren naar Port Elizabeth. Het plan kreeg echter een totaal andere wending na het horen van de prijzen die betaald moesten worden om Mozambique in te komen en daarnaast ook de hoeveelheid criminaliteit die gericht is op toeristen. Vooral het eerste weerhield ons ervan om over de grens van Mozambique te reizen, dus moesten we ons plan wijzigen. We besloten om via Coffee Bay (Wild Coast), naar Durban, Saint Lucia en Sodwana Bay af te reizen. Sodwana Bay ligt tegen de grens van Mozambique aan. Vanuit Sodwana Bay zouden we dan Swaziland in rijden en daar 3 dagen verblijven om vervolgens naar Lesotho te rijden en daar ook 3 dagen te verblijven waarna we naar Port Elizabeth zouden terugkeren.
Dit plan bleek uitstekend te werken. Op deze manier zou ik alle bezienswaardigheden in Zuid Afrika zo'n beetje gezien hebben in een half jaar. Laat op de middag na mijn tentamen reden ik, Benny en Jessica (twee Amerikanen) naar Coffee Bay toe, wat zo'n 6 uur rijden was. Daar kwamen we dus laat op de avond aan. Volgende dag was het tijd voor de 'Hole in the Wall hike'. Een van de beroemdste punten van de Wild Coast. De 'Hole in the Wall' is een gat in een enorm stuk rots, wat lijkt op een eiland, ongeveer 100 meter van de kust af. Persoonlijk vond ik de hike langs de kustlijn door het gras op enorme steile hellingen meer inspirerend dan de 'Hole in the Wall' zelf. Het is zo moeilijk om dat hier in woorden uit te drukken, maar het is echt een van de plaatjes die ik ooit in Afrika heb gezien. Het is eigenlijk on-Afrikaans, deze kustlijn. Maar heel erg mooi om te zien.

Na een hele dag te hebben gelopen langs de kust op zo'n 150 meter hoogte, hadden we onze rust wel nodig. Diezelfde dag reden we namelijk naar Saint Lucia, wat helemaal tegen Mozambique aan ligt. Het was een reis van om en nabij 11 uur waarbij we vroeg in de morgen in Saint Lucia aankwamen. Het was rond 5 uur en we konden nog niet onze backpacker in. Gelukkig schoot er snel iemand te help zodat we nog wat uurtjes slaap konden meepakken. Het interessante aan Saint Lucia is dat je overal, niet alleen langs de weg maar ook gewoon op straat, nijlpaarden en krokodillen kan tegenkomen. Nu blijven krokodillen vaak wel langs de weg, maar nijlpaarden zijn 's nachts actief en zijn er niet vies van om lekker op straat te lopen. Deze dieren lopen dan ook gewoon los rond. Het klinkt heel gevaarlijk, gezien het feit dat een nijlpaard het op één na gevaarlijkste dier ter wereld is (na de buffel en NIET de leeuw). Als je het dorp in rijdt zijn er dan ook overal borden dat je moet oppassen voor nijlpaarden. Het is dan ook gebruikelijk dat je overal, ook op grotere wegen rond dat gebied, gewoon 40 km/h rijdt voor het geval dat je zo'n groot beest aanrijdt. Dan kan je het namelijk schudden. Die nacht zijn we trouwens geen nijlpaarden tegengekomen. Volgende dag wel! Rond 11 uur zijn we naar de 'Wetlands' gegaan, die in en rondom Saint Lucia liggen. Daar vindt je dan een enorm aantal aan nijlpaarden, krokodillen, maar ook witte haaien in de oceaan die eigenlijk aan de Wetlands vastligt. Lopen klinkt dan ook niet echt verstandig, maar men zegt dat als je 30 m afstand van de dieren houdt je niks kan gebeuren. En dan te bedenken dan krokodillen en nijlpaarden veel sneller zijn dan mensen... Op het moment dat we een foto wilden maken van een enorme krokodil die naast het water lag te zonnen, kwam er opeens een nijlpaard op vijf meter vanuit het water het riet in. Dat merkte we al gauw genoeg op door de enorme golven en geluiden die zo'n beest maakt. Toch was er 0% angst aanwezig, aangezien ik denk dat de meeste van ons, waaronder ik, toch het idee hebben dat ons niks kan gebeuren. Echter, in een situatie als deze is alles mogelijk. Juist op het moment dat je het niet verwacht. Na een groot deel van de Wetlands gezien te hebben, zijn we gaan eten naast de nijlpaarden en krokodillen op een grote veranda. Het beste uitzicht dat ik ooit heb gehad denk ik tijdens een lunch.

Dezelfde middag zijn we naar het Westerse Wetland Game Park gegaan. Dit park heeft eigenlijk een naam in Xhosa, maar die ben ik vergeten. Dat was toch wel de meest teleurstellende drive die ik ooit heb gemaakt in een game park, aangezien wij amper dieren konden spotten. Die avond hadden we een nachtsafari en hadden we goede hoop dat we eindelijk een nijlpaard konden spotten. Echter, opnieuw geen geluk. Wel hele troepen hyena's en nijlpaarden die met elkaar aan het vechten waren in het water. Toch een beetje teleurgesteld zijn we daarom naar de backpackers teruggegaan. Volgende morgen zouden we naar Sodwana Bay vertrekken. Dit duikersoord ligt op ongeveer 4 uur rijden en zou volgens verschillende bronnen, in zoverre je die mag geloven, tot de top 10 van beste duikspots ter wereld behoren. Aan alles in dit dorp zie je dat iedereen houdt van duiken en snorkelen. Duik- en snorkelmateriaal ligt en hangt overal. Wij hadden besloten te gaan snorkelen, aangezien duiken nogal zwaar op de begroting lag die we voor deze trip gemaakt hadden. Snorkelen was echter ook gaaf en op 10 meter diepte zagen Benny en ik een enorme pijlstaartrog die daar ongeveer voor een kwartier over de bodem dwarrelde. Indrukwekkend om te zien, ook omdat het bijna de grootte had van een Mantaray. Dat was toch wel ons hoogtepunt van het snorkelen, naast het mooie koraal en vele grote gekleurde vissen.

Volgende dag zijn we naar Swaziland vertrokken. Het is nogal een gedoe om hier het land binnen te komen met controleurs, dubbele paspoortcontroles, bewijzen van alles en noem maar op. Na diezelfde dag nog een nationaal park bezocht te hebben en oog in oog te hebben gestaan met een stel neushoorns, zijn we naar onze backpackers in Swaziland gereden. Die dag erna hebben we 's morgens paardgereden tussen de mooie heuvels van Swaziland en hebben we 's middags een culturele tour gedaan. Hier nam een lokale inwoners ons mee naar een Swati stam die vlakbij onze backpackers leefde in een Mlilwane National Park. Dit was toch wel heel erg memorabel. De manier waarop deze mensen leven is bijna niet voor te stellen. We mochten de Chief ontmoeten, waar we de taal leerden en zij hun gewoonten aan ons introduceerden. Op die manier moesten wij hun cultuur leren. Ook hebben we gedanst, graan gemalen en soort van geslapen onder aan elkaar genaaide dierenvellen. Ongelofelijk om voor te stellen dat deze mensen, in rieten hutje, nog steeds leven als mensen uit de prehistorie. Na uitgepuft te hebben in onze backpackers en wat spelletjes gespeeld te hebben, zijn we de volgende dag naar Mbabane gegaan. Dit is de hoofdstad van Swaziland, en wat een zootje is het daar zeg. Ongelofelijk. Het verkeer was nog veel erger dan in de meeste steden in Zuid Afrika en structuur is nergens te zien. Op zoek naar het paleis van de Koning reden we per ongeluk naar het ministerie toe, waar iedereen met vreemde blikken naar ons keek. Aangezien het een eenrichtingsweg was, was er geen weg terug. We werden ondervraagd door gewapende soldaten en eigenlijk werd onmiddellijk duidelijk gemaakt dat wij op de verkeerde plek waren op het verkeerde moment en dat we zo snel mogelijk weg moesten gaan van die plek. Dat advies hebben we dus maar opgevolgd en we hadden besloten om Swaziland te verlaten om vervolgens door te rijden naar Lesotho. Op onze weg naar de grens toe kwamen we echter het échte verblijf van de Koning tegen. Die kans konden we ons niet aan ons voorbij laten gaan. Bij het naderen van de gate, wat er niet echt indrukwekkend uitzag, dachten wij dat we geen kans zouden maken om binnen te komen. Maar de gewapende mannen deden helemaal niet moeilijk en lieten ons direct binnen. Wel werd er gezegd dat we ons moesten melden, wat dat ook mocht betekenen... Nadat we het persoonlijke gebied van de Koning opreden, kregen we toch wel het idee dat we echt verkeerd zaten. Er waren enorm veel mensen en het was een enorme chaos, maar toch zag je dat iedereen wist dat wij hier niet thuis hoorden en dat we zo snel mogelijk weg moesten gaan. Op het moment dat we naar de officiële toegangspoort van het paleis reden, werden we achterhaalt door een auto die vroeg wat wij hier in hemelsnaam deden. Ook hij zei dat we ons moesten melden. We hebben de auto dus maar geparkeerd en zijn naar een van de kantoortjes gelopen die in dit gebied lagen. Daar vroeg men of wij wellicht een afspraak hadden met iemand uit het paleis. Dat bleek niet het geval en dus moesten we het gebied verlaten, al was het interessant om te zien hoe dit allemaal in zijn werk ging. Het paleis was ook in aanbouw, dus de vrouw vertelde ons dat de koning niet aanwezig was. Dat zou wat zijn geweest.

Na ons Swaziland avontuur zijn we naar de Lesotho vertrokken, waar de in de vroege morgen de Sani Pass hebben gedaan. Een enorm mooie 4x4 route tussen de drakenbergen door naar Lesotho. De grens van Lesotho ligt dan helemaal aan de top van die bergen en is tot nu toe het meest vreemde land wat ik ooit in mijn leven heb gezien. De gemiddelde mens is hier serieus honderden jaren zijn tijd op achteruit. Overal vindt je schapenherders en hutjes van riet, hoewel zij zich op gemiddeld meer dan 2500 meter hoogte bevinden en de wind onuitstaanbaar koud is. Daarnaast vindt je er geen bomen, eigenlijk is het een totale kale vlakte. Een woestijn, maar dan koud en hoog in te bergen. Lesotho is dan ook niet voor niets het 'hoogste land' ter wereld. Nergens ter wereld is het laagste punt van het land zo hoog als in Lesotho. Ook heb ik de op één na hoogste berg van Afrika bezocht, op de Kilimanjaro na. Deze berg is ongeveer 3400 meter hoog.
De schapenherders lopen alleen of met zijn tweeën tussen de kale vlaktes van Lesotho met een enorme hoeveelheid schapen. Daar verblijven ze maanden lang. Het enige wat zij hebben is een hutje van klei met een rieten dak zonder deur ergens hoog in de bergen. En dan moet je bedenken dat het, vooral in de herfst en winter, 's nachts tot temperaturen onder het vriespunt komt. Zij dragen dan ook kleden die hun hele lichaam bedekken in combinatie met laarzen. Eten kopen zij bij andere hutjes die kan vinden tussen de bergen. Dit zijn de zogenaamde handelaars die hun spullen verkopen aan voornamelijk schapenherders. Zij hebben vaak een eigen huisje ergens in de stad, maar verblijven daar voor een lange tijd. Hier maken zij ook allerlei dingen, koken zij en houden zij kippen of iets in die trant. Het is te bizar om voor te stellen. Ironisch was dat de Chinezen een heel plan uitgewerkt hebben om de infrastructuur in Lesotho op gang te brengen. Daarom hebben zij allerlei materialen vanuit China naar Lesotho verstuurd om aan dit project te werken. Immense bruggen worden er gebouwd en enorme vierbaanswegen. Ook de Sani Pass werd vernieuwd. Maar voor wie? De bevolking heeft niks en er valt ook geen geld uit te halen. De grote vraag was waarom de Chinezen dit doen en waarvoor, aangezien ook niemand in die buurt een auto heeft. Het is waanzin. Hier zullen we vast nog wel meer van horen in de toekomst.
Nadat we de volgende dag nogmaals hebben paardgereden tussen de drakensbergen door met een enorm uitzicht, zijn we hierna naar Port Elizabeth teruggekeerd waar we laat in de avond aankwamen. Het laatste avontuur voor zover Zuid Afrika zit er dus op, net als mijn studie hier. Mijn eerste twee eindexamens van de vier in totaal zijn afgerond. De laatste twee examens heb ik op 18 en 19 juni. Op 24 juni ben ik vervolgens van plan om naar Johannesburg te vliegen en vanuit hier een rondreis te starten door Botswana, Zimbabwe en Namibië aangezien mijn terugvlucht pas op 16 juli is. Ook hier zal ik jullie van op de hoogte houden. Voor nu zeg ik alvast gedag tegen mijn uitstekende spot in Port Elizabeth aan de oceaan die ik binnen twee weken zal gaan verlaten. Hoe jammer het ook is, aan alles komt een eind.

Stefan